Ik wil dit platform even misbruiken om een pleidooi te houden voor het minder waarde hechten aan de rating. De rating is overrated.
Neem nou mijzelf. Dit jaar ben ik voor het eerst in mijn bijna halve eeuw durende leven door de 1100-grens gebroken. En trots dat ik er op ben! De rest van de mensheid zal hier geheel terecht zijn schouders over ophalen. Het is niet zo dat de grootmeesters mij nu met knikkende knietjes tegemoet zullen treden en ik krijg ook niet opeens korting bij de bakker. Het heeft eigenlijk alleen maar nadelen om te behoren tot het niet zo heel erg exclusieve gezelschap van 1100-plussers. Ik mag, mocht ik dat willen, niet meedoen aan het Nederlands B-kampioenschap, terwijl ik voor het echte werk nog wel een maatje of 6 te klein ben. En bij verschillende toernooien val ik opeens in een ratingcategorie waarin ik kansloos ben.
Het is best handig hoor, zo’n getalletje waarmee je NK-deelnemers kunt opdelen in leeuwen, wolven en prooien. Maar het zegt ook lang niet alles. Er zijn spelers met een nauwelijks hogere rating waar ik telkens het onderspit tegen delf en spelers met een veel hogere rating die ik al meerdere keren één of twee punten ontfutseld heb. Bovendien maakt het dat je toch net even iets minder onbevangen speelt. als je elke partij zenuwachtig zit te kijken naar de rating van je tegenstander om zo te bepalen hoe goed zij/hij is en hoeveel je gaat verliezen of winnen. Ik denk zeker te weten dat dat niet alleen voor mijzelf geldt, maar voor een groot deel van de dammers. Dus daarom voor mijzelf en allen die zich aangesproken voelen: speel minder voor het getal en meer voor het plezier!
Eric Sanders